De gewone man raakt het vertrouwen in de grootbanken stilaan kwijt. Dat blijkt uit een onderzoek. Waarom verwondert dat me hoegenaamd niet? Misschien omdat de redelijk kleine bank waar ik als tiener ben begonnen ondertussen al vier keer is overgenomen door steeds grotere banken. Daarbij is het steeds meer achteruit gegaan. Ik heb helemaal geen contact meer met de loketbedienden. Ik ken niemand meer bij de bank. Ik moet telkens mijn identiteitskaart laten zien omdat het personeel mij ook niet meer kent. Het kantoor om de hoek is verdwenen omdat de oude luitjes in onze buurt hun kapitaal allang elders hebben geposteerd. Een bezoek aan de bank wordt gewoon ontmoedigd omdat iedereen per se aan internetbankieren moet. Mij niet gezien. En ondertussen verandert mijn rekening elk jaar van naam, gewoon om weer eens wat extra te kunnen aanrekenen. En die banken denken dat we dat blijven pikken.

Bovenop dit alles komt nog eens de kern van het bankwezen. Daar draait het allemaal om geld. Vooral dan hoe veel geld nog meer geld kan worden, hoe een groot kapitaal een groter kapitaal kan worden. Of hoe een grote bank de grootste kan worden. Het uiteindelijk doel is de aandeelhouders nog rijker te maken. En dat allemaal op de rug van de werkende mens. Dat is nu eenmaal het economisch kapitalistisch systeem waarin we zitten. Dat zal vast wel wat voordelen bieden. Maar ik zie er vooral voor de rijken. Gelukkig zijn er nog democratische principes in dit land die het allemaal voor de gewone man leefbaar houden.

Banken, hoe minder ik ermee te maken heb, hoe liever. Dat is dan ook de reden waarom ik nog altijd bij die grootbank ben, ik haat geldzaken gewoon. Die hele rompslomp verhuizen zie ik simpelweg niet zitten. En die kleine banken zijn uiteindelijk ook uit op onze centen.