Slecht feuilleton
Enkele weken geleden heb ik mij laten vangen om toch eens een artikel te lezen over de regeringsvorming. Voor ik het goed en wel besefte, raakte ik toch in de ban van dat hele politieke proces. Veel zaken die daarbij aan bod komen zijn zo vaag dat je geneigd bent om meer te lezen in de hoop wat wijzer te worden. Die hele financieringswet is zo’n typisch gedrocht waarbij zelfs de politieke en financiële journalisten niet lijken te weten hoe dat precies in elkaar zit. In elk geval zijn ze niet in staat om dat helder en duidelijk uit te leggen. Gelukkig zijn er nog opiniestukken van verstandige mensen die soms wat klare wijn schenken. Maar dan blijkt die materie zo complex dat het zelfs dan nog niet echt duidelijk is. Dus lees je nog wat meer op zoek naar antwoorden.
De laatste dagen heb ik in De Standaard dus heel wat politieke stukjes gelezen. In principe op zoek naar verduidelijking, zonder echt wijzer te worden. Dat begint stilaan aan een mens te vreten. Zo erg dat ik wel een wandelend stuk chagrijn lijk. Bij de minste aanleiding kan ik mij niet inhouden en begin te foeteren op al wat me niet aan staat. Alvast mijn excuses aan al wie daar last van heeft ondervonden.
Uiteindelijk vraag ik me dan af waarom ik zo bezeten ben geraakt van die politieke journalistiek. Het heeft een beetje de aantrekkingskracht van die vernuftig gemaakte slechte feuilletons. Net zo is het een ongeloofwaardig verhaal zonder einde en lijkt er elke dag wel iets te gaan gebeuren zonder dat er ooit werkelijk wat van komt. Bij die televisiereeksen kijk ik soms lukraak eens mee. Hoewel ik dan niet echt kan volgen, heb ik toch het idee dat ik mee ben. Bij het politieke circus gaat het er net hetzelfde aan toe. Wat de politici allemaal echt bespreken, komt nooit aan bod, en toch staan de kranten dagelijks vol berichten over die vermaledijde regeringsvorming en krijgen wij het idee dat we mee zijn (of toch die enkele sukkelaars die de berichtgeving nog volgen).
Een ander vergelijkingspunt is het feit dat in beide fenomenen flink wat geacteerd wordt. Al heb ik de laatste tijd het gevoel dat die politici heel wat betere acteurs zijn. De manier waarop ze elkaar in de media bestoken, overtreft de vernuftig geregisseerde uitzendingen van Thuis en Familie. De timing bij die politici loopt echt zonder falen perfect. Ik kan me levendig voorstellen hoe Elio di Rupo en Bart De Wever in die zogenaamd moeilijke formatiebesprekingen in werkelijkheid bedisselen hoe ze de media nu best bespelen. Het politieke spel is hen te lief om dat aan het toeval over te laten.
Arq 
No trackbacks yet.