bedenkingen, opmerkingen, ideeën

Ruim dertien jaar geleden konden we voor het eerst kennismaken met de eigenzinnige detective Blacksad. Dat naar dit vijfde album in de reeks reikhalzend werd uitgekeken maakt duidelijk hoe sterk de reputatie van Juan Díaz Canales en Juanjo Guarnido ondertussen geworden is. Met de knappe verhalen en de weergaloze tekeningen van Guarnido is dat succes meer dan verdiend. Toch blijft het afwachten of het duo na enkele jaren afwezigheid de hooggespannen verwachtingen wel kunnen inlossen.

Díaz Canales verrast alvast door ‘Amarillo’ niet in een of andere achterbuurt van een grote stad te situeren maar er een roadmovie van te maken. Blacksad beslist om een tijdje wat anders te doen en slaagt erin een aardige klus te pakken te krijgen: hij mag een sjieke kar van New Orleans naar Tulsa rijden. Een makkelijke opdracht, of dat zou het zijn voor iedereen behalve voor die goeie Blacksad die zich al snel in een wespennest werkt.
Het scenario zit alweer heel vernuftig in elkaar. Van de ene ontmoetingen tuimelt Blacksad vanzelf in de volgende. Ondertussen introduceert Díaz Canales allerlei kleurrijke figuren die het geheel wat extra pit geven, bovenop de zwarte humor die zo kenmerkend is voor Blacksad.
Als extraatje zitten er nog een fikse dubbele laag in het verhaal. Zo zijn de twee schrijvers in het verhaal gebaseerd op de legendarische beat schrijvers Allen Ginsberg en Jack Kerouac die met ‘On the road’ de grenzen van het literaire genre verlegde. Het is knap hoe Díaz Canales daarmee een eerbetoon brengt aan zijn helden, zonder dat lezer die de schrijvers niet kennen iets missen om het verhaal te volgen.
Dan is er nog het tegenwerk van Guarnido. Dat blijft geweldig knap. Al merk je als je het vergelijkt met het eerste album dat hij nu veel directer tekent. Waar hij in het eerste album vooral zijn kunnen wou bewijzen, staan de tekeningen nu helemaal ten dienste van het verhaal. Dat levert wat meer humor op in de tekeningen. Ook daarin blijkt Guarnido een uitblinker.